14 grudnia 2025

III Niedziela Adwentu

Czytania liturgiczne:

Iz 35, 1-6a.10

Ps 146

Jk 5, 7-10

Mt 11, 2-11

Rozkwitająca pustynia – kocham ten obraz! Miejsce opuszczenia, smutku, lęku napełnia się nowym życiem, które tak naprawdę od dawna było tam ukryte w nasionkach. Są takie drzewa, sekwoje, których nasiona zaczynają się otwierać i kiełkować pod wpływem wysokiej temperatury, więc bardzo sprzyja im ogień, który dodatkowo dostarcza im żyznych popiołów. Siła ognia okazuje się więc dla nich życiodajna. Podobnie bardzo żyzne są ziemie wulkaniczne: po niszczycielskim wybuchu wulkanu wszystko w jego okolicy cudownie zielenieje, rozkwita i owocuje. W Bożej perspektywie nasze pustynie są idealnym miejscem, w którym może się wydarzyć to, co najpiękniejsze: nasze z Nim spotkanie we wzajemnej miłości. Więc “niech się rozweselą pustynia i spieczona ziemia”, bo “nasz Bóg przychodzi, aby nas zbawić i odkupieni przez Pana powrócą, przybędą na Syjon z radosnym śpiewem, ze szczęściem wiecznym na twarzach, osiągną radość i szczęście, ustąpi smutek i wzdychanie!”

s. Paula OP